ΠΥΡΗΝΑΙΑ

Κείμενο-φωτογραφίες: Γιώργος Παρσαλίδης, Δέσποινα Παπαοικονόμου

Γάμος στις 14/7. Κατακαλόκαιρο, μέσα στον καύσωνα, κόλλησε το σακάκι επάνω μου. Με όλα τα τυπικά. Γραβάτα, ταγκό, βάλς, τούρτα... Ακόμη δεν πήραμε απόφαση, για το πού το ταξίδι του μέλιτος. Δέκα μέρες άδεια, λόγω φόρτου εργασίας, λίγες μα καλές. Απόφαση μετά από ολιγοήμερη σκέψη. Όχι Άλπεις, αλλά Ισπανία. Πυρηναία. Άλπεις πήγαμε πριν από δυο χρόνια, Λήμνο πέρυσι, τώρα καιρός για βουνό. Στόχος το εθνικό πάρκο της Καταλωνίας, Aiguestortes (φιδίσια νερά στα Ισπανικά), για trekking και για μια-δυο κορυφές. Θα δούμε. Η περιοχή έχει πάρα πολλές, πάνω από 2.500 μέτρα, κάτι θα βρούμε. Γρήγορα για εισιτήρια. Πτήση για Βαρκελώνη, 15/8, δια μέσου Μιλάνου και επιστροφή, 24/8.

Μετά από 2 μέρες ταξίδι-αεροπλάνα, ταξί, τρένα, λεωφορεία- φτάνουμε στο χωριό, επίκεντρο του Εθνικού πάρκου, Εspot (1400 μέτρα υψόμετρο). Έμοιαζε πολύ με τα χωριά της βόρειας ορεινής Ιταλίας (στους πρόποδες του Μοnte Rosa), αλλά είναι πιο ήσυχο και με πιο φιλικούς κατοίκους. Μείναμε στο μικρότερο και ομορφότερο κάμπινγκ, (3^ο στη σειρά από τέσσερα που έχει), δίπλα στο ποτάμι με τα πέτρινα γεφύρια.

1^η μέρα.

Αφού ψωνίσουμε, με μέσο συνεννόησης τις χειρονομίες, (κανείς εδώ δεν μιλάει αγγλικά), ξεκινάμε με τα πόδια από το μονοπάτι που οδηγεί στη λίμνη του Αγίου Μαυρικίου, η οποία είναι έμβλημα της περιοχής μαζί με τις δίδυμες κορυφές Encantats (βουνά των μαγεμένων), που καθρεφτίζονται στα νερά της. Το μονοπάτι συναντά, σε 1,5 ώρα, ένα πάρκινγκ γεμάτο αυτοκίνητα. Είναι το όριο του Εθνικού πάρκου. Από εδώ και πέρα δεν κυκλοφορεί άλλο αυτοκίνητο εκτός από τα Jeep ταξί (Land rover 8 ατόμων). Σε 45 λεπτά φτάνουμε στο πανέμορφο τοπίο της λίμνης και κάνοντας το γύρω της από αριστερά ανεβαίνουμε στην παραπάνω λίμνη Ratera που ρίχνει τα νερά της, σχηματίζοντας ένα εντυπωσιακό καταρράκτη, στην Αγίου Μαυρικίου.

Το τοπίο είναι μαγευτικό, το πιο όμορφο μέρος που έχω δει. Έχω πεισθεί πως δεν θα ζήσω κάτι ομορφότερο από αυτό. Δεν σταματώ να φωτογραφίζω, ο ευρυγώνιος φακός έχει πάρει φωτιά με τα κάθετα κάδρα. κάτω, νερό γαλαζοπράσινο όπως του Βοϊδομάτη, στη μέση δάσος σαν το Καρά Ντερέ, παραπάνω ορθοπλαγιές σαν του Ολύμπου, αγριολούλουδα και πεταλούδες όπως στο παρθένο δάσος του Φρακτού, μα διαφορετικά από της Ελλάδας είδη. Μέρος μαγευτικό, σαν να διαλέγεις τα καλύτερα κομμάτια από τη φύση και να τα έχεις όλα μπροστά σου μαζεμένα.

Επιστροφή με Jeep στο Espot, δείπνο σε ρεστωράν του χωριού.

2^η μέρα

Φτάνουμε με jeep στη λίμνη και από εκεί ξεκινάμε με τα πόδια σε μονοπάτι απ� τη δεξιά πλευρά της. Στόχος μας το καταφύγιο Amitges, στα 2378 μέτρα, και οι γύρω λίμνες του. Περνάμε πάλι από τη λίμνη Rαtετα, από τη λίμνη Cabana, και φτάνουμε μετά από 2, 30 ώρες στο καταφύγιο, με υπέροχη νοτιοανατολική θέα προς τη λίμνη του Αγίου Μαυρικίου. Μας περιτριγυρίζουν τρεις λίμνες,η Gran η Del Barbs και η Munyidera. H περιοχή πήρε το όνομα από τη κορυφή βελόνα, Aguilles de Amitses ακριβώς πάνω από τη λίμνη Gran.

Όταν φτάσαμε ο κόσμος στο καταφύγιο παρακολουθούσε την κορυφή γιατί κάποιοι την σκαρφάλωναν. Υπέροχο θέαμα και πολύ ζήλια. Ευτυχώς είχα τον τηλεφακό μαζί μου και συμμετείχα κι εγώ με τον τρόπο μου.

Ξαφνικά ανακαλύπτω μια διακεκομμένη γραμμή στο χάρτη που οδηγεί στη βελόνα από τη βορινή πλευρά. Ξεκινάμε για τη κορυφή νομίζοντας πως η γραμμή περπατιέται. Λάθος. Το μονοπάτι χάνεται στην ορθοπλαγιά, κι έτσι αναγκαζόμαστε να γυρίσουμε πίσω στις λίμνες.

Το καταφύγιο είχε αρκετό κόσμο που περπατούσε σε στυλ τρέκινγκ, δηλαδή διάσχιση ημερών από καταφύγιο σε καταφύγιο. Όταν ανακαλύψαμε ότι ήταν οργανωμένα-σαν του Ολύμπου- μετανιώσαμε που πήραμε τόσα πράγματα μαζί, όπως σκηνή και πολλά ρούχα που αναγκαστικά θα τα κουβαλούσαμε στο εφεξής όπου κι αν πηγαίναμε.

Θα θέλαμε κι εμείς να κάναμε τη διάσχιση του πάρκου, περάσαμε στο γυρισμό από μια λίμνη ακόμα την Obagues και με Jeep στο Espot.

3^η μέρα

Σκοπεύαμε να ανεβούμε στην κορυφή El Encantats, πάνω από τη λίμνη του Αγίου Μαυρικίου, αλλά ο καιρός ήταν πολύ κλειστός. Έτσι ξεκινήσαμε από το Espot με τα πόδια για τη λίμνη Negre. Eίναι η πιο βαθιά λίμνη της περιοχής του Εθνικού πάρκου, και ονομάστηκε μαύρη, εξ αιτίας του χρώματός της. Μετά από μια ανάβαση 4 ωρών δίπλα σε ποτάμι και περνώντας τις μικρές λίμνες Lladres και Trecuro� φτάσαμε στη λίμνη Tort, που σε μια μικρή χερσόνησο της ήταν κτισμένο το καταφύγιο M. Blanc, στα 2337 μ. Κάναμε στάση για μισή ώρα διότι έβρεχε και συνεχίσαμε μετά για τη Negre, την Coveta και την Llastra. Η περιοχή αυτή και ειδικά η τοποθεσία του καταφυγίου μέσα στη λίμνη μας άρεσε περισσότερο από το άλλο καταφύγιο, το Amitges. Κάθε μέρα ανακαλύπταμε κάτι πιο ωραίο απ� τη προηγούμενη. Δεν είχε πολύ κόσμο όπως η άλλη πλευρά, ήταν πιο ήσυχα γιατί είχε δυσκολότερες πορείες και πιο ακριβά εισιτήρια για το Jeep. (7000δρχ το άτομο για το Negre με 1200δρχ για Αγ. Μαυρίκιο).

Καθόμαστε στην όχθη, δίπλα από το καταφύγιο, και αισθανόμαστε όμορφα για τα υπέροχα αυτά μέρη που έχουμε δει τρεις μέρες τώρα, αλλά και μελαγχολία γιατί ίσως να μην τα ξαναδούμε ποτέ ξανά, παρά μόνο μέσα από τις φωτογραφίες και τις διαφάνειες.

 

4^η μέρα

Κρυωμένος και με άσχημη ψυχολογία, λόγω του χθεσινού κακού καιρού, βγαίνω από το αντίσκηνο και αντικρίζω έναν ηλιόλουστο πεντακάθαρο ουρανό. Η ψυχολογία μου κάνει στροφή 180 μοιρών και φτάνει στο ζενίθ. «Δέσποινα, φεύγουμε για κορυφή σε 15 λεπτά». Η καθαρότερη ημέρα από την μέρα που φύγαμε απ� την Ελλάδα. Δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία.

Φτάνουμε στη λίμνη και ρωτάμε στο περίπτερο των πληροφοριών, «πως εγώ ανέβω εκεί;». Ευτυχώς αυτή τη φορά η κοπέλα μιλά αγγλικά.

Το μονοπάτι στην αρχή είναι εύκολο, μέσα από δάσος, μα σιγά-σιγά δυσκολεύει φτάνοντας σε λούκι όπως του Ολύμπου, μα δυσκολότερο από αυτό, ακόμα πιο σαθρό και μετά από ένα επικίνδυνο εκτεθειμένο πέρασμα, για να φτάσεις στην κορυφή, χρειάζεται αναρρίχηση 3^ου � 4^ου βαθμού, χωρίς ασφάλειες. (έχει μόνο μια πριν το βγάλσιμο). Όταν φτάσεις εκεί όλα τελειώνουν. Θα το παλέψουμε.

Ξεκινάμε για την κορυφή αποφασιστικά, μα όσο ανεβαίνουμε η ψυχολογία πέφτει. Κάπου πριν τη μέση του λουκιού συναντάμε ένα ζευγάρι Ισπανών να κατεβαίνει. Τους ρωτάω στα αγγλικά πόση ώρα για κορυφή. Με κοιτάζουν σαν ερωτευμένοι. Άσε κατάλαβα. Σχηματίζω με τα χέρια μια μύτη σαν κορυφή και ρωτάω δείχνοντας προς τα πάνω: « Όρας;»

Η κοπέλα καταλαβαίνει πρώτη.

«ΑΑΑ, SI, SI. DΟS».

Δυο.

«Gratsia», απαντώ. Κοιτάζω το ρολόι. Δώδεκα παρά. Άλλες δυο για πάνω, άλλες πέντε για κάτω, ίσα-ίσα προλαβαίνουμε το ταξί για πίσω. Η Δέσποινα, βλέποντας την κοπέλα παίρνει θάρρος, αλλά ανεβαίνει με αμφιβολίες. Όπως την κοιτάζω υποθέτω τι σκέφτεται: �Δεν είναι κορυφή για περπάτημα αυτή�. Ευτυχώς, έχω πάρει μαζί μου το 20μετρο σκοινί.

Παρατάμε τα σακίδια και δενόμαστε. Ασφαλίζω τη Δέσποινα στα μυτίκια, φτάνουμε σιγά-σιγά στο πέρασμα (coll) της διαδρομής και μετά από 20 λεπτά στην ασφάλεια.

Φτάσαμε κορυφή. Η θέα είναι απερίγραπτη! Τι να πρωτοθαυμάζουμε. Η λίμνες, η μια να αδειάζει στην άλλη με καταρράκτες. Γύρω-γύρω κορυφές απόκρημνες, γεμάτες μυτίκια. Στο βάθος, δυτικά, παγετώνας κάτω από μια κορυφή.

«Γιώργο, είναι η Αneto, η ψηλότερη κορυφή των Πυρηναίων».

Στήνω τον χάρτη.

«Ναι, Δέσποινα, αυτή είναι».

Φωτογραφίζω τα πάντα γύρω μου. Πανέμορφα. οι κορυφές είναι κοντά η μια στην άλλη με κοιλάδες (Valls) μεταξύ τους. Πρέπει να γυρίσουμε και πίσω, δεν τελείωσαν όλα που φτάσαμε στην κορυφή.

Μετά από 15 λεπτά πάνω σ� αυτήν και αφού ανέβηκε το ηθικό μας με την κατάκτησή της (ίσως και να �μαστε οι πρώτοι Έλληνες που την σκαρφαλώνουν), ξεκινάμε την δυσκολότερη από την αναρρίχηση, καταρρίχηση. Επιστρέφουμε σιγά-σιγά ασφαλίζοντας ο ένας τον άλλο, φτάνοντας στα σακίδια. Τα φορτωνόμαστε και γεμάτοι χαρά παίρνουμε το μονοπάτι για το λούκι. Τα πάντα πλέον μας φαίνονται εύκολα. Λίγο παρακάτω συναντάμε αγριοκάτσικα, μητέρα με μικρό. Έκπληξη. Το μικρό έτρεχε δεξιά αριστερά από τη μητέρα του, απομακρύνονται σε δικά τους όρια ασφαλείας (όχι του τηλεφακού μου) και παρακολουθούν τους περίεργους δίποδους περαστικούς από τα μέρη τους.

Επιστρέψαμε στη λίμνη περνώντας από το καταφύγιο της Ernest Mallafre. Ήταν απόγευμα γύρω στις 7. Οι τελευταίοι τουρίστες είχαν ξαπλώσει στο χορτάρι στις όχθες της λίμνης για ηλιοθεραπεία. Κάναμε κι εμείς το ίδιο. Μπροστά μας η λίμνη, πίσω της �η κορυφή μας�. Την θαυμάζαμε μη πιστεύοντας ότι την ανεβήκαμε ώσπου έπεσε ο ήλιος και φύγαμε όλοι για το Espot.

Την άλλη μέρα φύγαμε για Βαρκελώνη για άλλου είδους τουρισμό. Αλλά για να μη ξεφεύγουμε από το θέμα μας παρακολουθήσαμε σε κινηματογράφο ΙΜΑΧ το Εverest.

Έχω ταξιδέψει και σε άλλα μέρη φημισμένα για την ομορφιά τους. Άνδεις, Ακονγκάουα, (αποστολή Φεβ/98 με τον ΕΟΣ Προσοτσάνης), Άλπεις, (Ιουλ/ 99, Μοντε Ροσα, Μάτερχορν πάλι με τον ΕΟΣ Προσοτσάνης). Αλλά τέτοια ομορφιά και ποικιλο-�ομορφιά�- λίμνες, ποτάμια, καταρράκτες, βουνά, ορθοπλαγιές, λουλούδια δεν έχω συναντήσει. Σίγουρα θα ξαναρθώ στα Πυρηναία.

Αγοράσαμε ένα πανοραμικό χάρτη ολόκληρης της οροσειράς, 1,20 μέτρων και το μέρος που περπατούσαμε 4 μέρες τώρα κατέχει 3 με 4 εκατοστά πάνω στον χάρτη.

Αυτός που μας έβαλε την ιδέα για Πυρηναία, ήταν ένας Ισπανός, ο Ιμπόν, από τo San Sebastian, φοιτητής με κάποιο πρόγραμμα στην Καβάλα, που τον γνωρίσαμε όταν ήρθε στον ορειβατικό μας σύλλογο, τον Ε.Ο.Σ. Καβάλας.. Όταν επέστρεψε στην Ισπανία μας έστειλε ένα βιβλίο με τίτλο �Όλες οι 3000 μέτρων κορυφές των Πυρηναίων�. Κάθε φορά μας τόνιζε πως τα Πυρηναία είναι ομορφότερα από τις Άλπεις, μα εμείς δεν τον πιστεύαμε.