Διάσχιση της Τύμφης (Τσεπέλοβο - Κόνιτσα)

    Τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί τις μέρες του δεκαπενταύγουστου να επισκεπτόμαστε την Πίνδο και ειδικότερα τις κορυφές της Τύμφης. Έτσι και φέτος παρά τα εμπόδια και τις κακοτυχίες που έτυχαν στα μέλη μας μαζευτήκαμε μια μικρή ομάδα για την καθιερωμένη πια επίσκεψη στα Ζαγόρια.

Η διαδρομή που αποφασίσθηκε να πραγματοποιήσουμε ήταν η διάσχιση της Γκαμήλας από το Τσεπέλοβο με κατάληξη την Κόνιτσα. Πρωί του Δεκαπενταύγουστο ξεκινάμε με αρκετή ζέστη το καλογραμμένο και σηματοδοτημένο μονοπάτι και εύκολα προσεγγίζουμε την πηγή Πετρινός. Πρώτη στάση για νερό και μια ανάσα και συνεχίζουμε πια για την καρδιά του βουνού.

    Ένα μικρό χάσιμο της διαδρομής δεν μας στοιχίζει και πολύ αφού ξαναβρίσκουμε τα σημάδια λίγο ψηλότερα. Το μονοπάτι φαρδύ ελίσσεται ανάμεσα σε μικρά λιβάδια εναλλασσόμενα με πέτρινες πλαγιές. Σιγά � σιγά κερδίζουμε συνεχώς ύψος. Το μπαλκόνι που ανοίγεται μπροστά μας, μας χαρίζει εκπληκτική θέα προς τις κάθετες πλαγιές του Μέγα Λάκκου που απλώνεται στα πόδια μας ενώ στο βάθος αντικρίζουμε τις νότιες πλαγιές της Αστράκας και στα δεξιά μας το τοίχος των ψηλότερων κορυφών. Μεγάλη και μικρή Γκαμήλα, Καρτερός, Μαύρα Λιθάρια.

    Όμως μετά το πρώτο ευχάριστο ξάφνιασμα έρχεται και η απογοήτευση. Το μονοπάτι στο οποίο θα έπρεπε να ήμασταν βρίσκεται 200 μέτρα χαμηλότερα στο Μέγα Λάκκο. Πώς έγινε αυτό; Τα γελάδια της περιοχής έχουν ανοίξει αρκετά μονοπάτια με αποτέλεσμα κάποιος που δεν έχει ξανακάνει την διαδρομή να μπερδεύεται. Τελικά περνώντας από ένα απότομο Λούκι και μερικές σάρες ξαναπροσεγγίζουμε το σωστό μονοπάτι για να συνεχίσουμε απ� εδώ και στο εξής χωρίς προβλήματα. Προσπερνάμε το βάραθρο της Γκαϊλότρυπας και σταματάμε για φαΐ στο Λούτσα του Ρομπόζη. Έχουν περάσει πέντε ώρες και η κούραση κάνει πια την εμφάνιση της. Κατηφορίζουμε για Ρωμιόβρυση όπου εφοδιαζόμαστε με νερό και αφού περάσουμε την Λάκα Τσουμάνη ανηφορίζουμε για Δρακόλιμνη όπου και διανυκτερεύουμε.

    Την άλλη μέρα ξύπνημα μετά από 10 ώρες ύπνου,  ένα καλό πρωϊνό (ας είναι καλά ο Δημήτρης που κουβαλάει από φαγητό τα πάντα μαζί του), παίρνουμε τον δρόμο για Κόνιτσα. Προσεγγίζουμε εύκολα τις πόρτες στο φαράγγι που πέφτει από τη Λάκκα Τσουμάνη και αφού περάσουμε τις απότομες σάρες μπαίνουμε στο δάσος της κοιλάδας του Αώου. Το μονοπάτι στο μέρος αυτό είναι το πιο κατηφορικό που υπάρχει σε βουνό έτσι ώστε να σε κάνει να νοσταλγείς τις ανηφόρες της προηγούμενης μέρας. Τελικά φτάνουμε με τσακισμένα από την κατηφόρα πόδια στο Μονή Στομίου και από εκεί γρήγορα για ένα μπάνιο στο Αώο που φέτος έχει το διπλάσιο νερό από πέρυσι.

    Δύο μέρες γεμάτες πεζοπορία και εικόνες από κορυφές, ορθοπλαγιές, λίμνες, φαράγγια ποτάμια. Μια από τις καλύτερες διασχίσεις σε ελληνικά βουνά.

Και του χρόνου.

Η πρώτη στάση στη πηγή Πετρινός 1 ώρα περίπου απ' το Τσεπέλοβο.	Στο βάθος οι εντυπωσιακές ορθοπλαγιές του Μέγα Λάκου.
Με φόντο τις κορυφές της Τύμφης. Μεγάλη και μικρή Γκαμήλα, Καρτερός και Μεγάλα Λιθάρια.	Κατασκήνωση στη Δρακόλιμνη.
Η Δρακόλιμνη όπως φαίνεται από το ψηλότερο σημείο της πλαγιάς.	Ξεκούραση στις όχθες τις Δρακόλιμνης μετά από 7ωρη πορεία.
Λίγο πριν το τέλος πλησιάζοντας τη Μονή Στομίου.	Κατεβαίνοντας από Ξερολούτσα για τη θέση  "πόρτες". Πίσω μας ο Λάπατος.
Η ορθοπλαγιά της Γκαμήλας όπως φαίνεται το πρωί από τη Δρακόλιμνη.	Οι "Πόρτες" στο δρόμο για Κόνιτσα στο πιο στενό σημείο.
Οι ορθοπλαγιές της Αστράκας.	Μπροστά μας η Λάκα Τσουμάνη.
Μια στάση για φαΐ στη Λούτσα Ρομπόζη.	Στην Ρωμιόβρυση κάτω απ' την Αστράκα.
Από τα πιο όμορφα σημεία της διαδρομής. Ίσιος δρόμος με συντροφιά τις πανέμορφες πλαγιές της Αστράκας.
Το βάραθρο της Γκαϊλότρυπας.	Στο μέσο της διαδρομής διακρίνεται η νότια πλευρά της Αστράκας.