Ανάβαση στο Παπίκιο (1490 μ.) της Ροδόπης

Το καταφύγιο στο Παπίκιο είναι όμορφο, ευρύχωρο, περιποιημένο. Και φιλόξενο, όπως και οι άνθρωποι του Ε.Ο.Σ. Κομοτηνής, που αναλαμβάνουν να το ανοίξουν, να το καθαρίσουν, να το ζεστάνουν. Και, επί πλέον, να προσφερθούν ως συνοδοί, για να σε οδηγήσουν στις κορυφές, και στην γύρω περιοχή.

Βρίσκεται σε υψόμετρο 1060 μέτρων, ενώ η κορυφή του Παπίκιου, που αποτελεί πρωτεύοντα στόχο, στα 1490. Μοιάζει εύκολο, αλλά δεν είναι. Κι αυτό γιατί, πρωτοφανώς, η ανάβαση ξεκινά με �.κατηφόρα. Και μάλιστα αρκετή. Στα πρώτα σου βήματα, σε ανοιχτό και φαρδύ μονοπάτι, κατεβαίνεις. Για πολύ ώρα, και για πολλά μέτρα. Η κατηφόρα σταματά στο ποτάμι, και μέχρι τότε έχεις συμπληρώσει περίπου 45 λεπτά περπάτημα, έχεις βρεθεί στα 650 μέτρα, άρα έχεις μπροστά σου μια υψομετρική διαφορά άλλων 850 μέτρων. Το αίτημα του Ε.Ο.Σ. Κομοτηνής προς την Ομοσπονδία Ορειβασίας, για διαφορετικούς κανόνες βαθμολόγησης των αναβάσεων στο συγκεκριμένο βουνό είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη, αφού η κορυφή  απαιτεί περισσότερη προσπάθεια από άλλες πολύ ψηλότερές της.

Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας περάσει το ποτάμι, πατώντας στις πέτρες κι ας κοιτάξει ψηλά. Η ανηφόρα που τον περιμένει είναι μια από τις πιο απότομες που έχει συναντήσει ποτέ σε Ελληνικό βουνό.

Ο Στέλιος, ο οδηγός μας, μας θυμόταν και τον θυμόμασταν. Πρόθυμος, ζωντανός, σβέλτος, μάζεψε ερωτήσεις για την ηλικία του, - περί τα 60 - και κομπλιμέντα  για την φυσική του κατάσταση. Δεν πιάνεται. Και δεν δείχνει καθόλου να έχει βαρεθεί μια διαδρομή, που την κάνει χρόνια.

Η μέρα που ο Ε.Ο.Σ Καβάλας είχε προγραμματίσει την ανάβαση, ήταν ζεστή, μετά από αρκετό διάστημα χαμηλών θερμοκρασιών. Κάποιοι από μας είχαν ξανακάνει την διαδρομή, οι περισσότεροι όμως όχι. Η κορυφή χρειάστηκε περίπου δυόμιση ώρες, και σε αντάλλαγμα προσέφερε σχετικά ανοιχτό ορίζοντα, όπου διαγράφονταν άγνωστες γωνίες γνωστών τόπων. Τόσο που, γι ακόμα μια φορά, η σιγουριά των γνώσεων του Στέλιου κρίθηκε απαραίτητη για να ξεκαθαρίσουν οι υποθέσεις.

Μετά το μικρό διάλειμμα που συνηθίζεται σε κάθε κορυφή, μας προσφέρθηκε η δυνατότητα επιλογής. Όσοι από εμάς επιθυμούσαν μπορούσαν να επιστρέψουν από το ίδιο μέρος. Εύκολο, όσον αφορά τον προσανατολισμό, δύσκολο όμως, αφού θα έπρεπε πάλι να κατεβούν μέχρι τα 650, και να ανεβούν ως το καταφύγιο. Αυτή η επιλογή, πάντως, ήταν η συντομότερη, γι� αυτούς που την ακολούθησαν. Οι υπόλοιποι συνέχισαν με διάσχιση του ορεινού τόξου, σε σταθερό σχετικά υψόμετρο. Η διαδρομή αυτή είχε διάρκεια 4 ωρών, έγινε κατά μεγάλο μέρος στο μήκος των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων, σε κακοτράχαλο, αν και σημαδεμένο, μονοπάτι, με συνεχείς βραχώδεις κορυφές, αλλά και μέσα σε πυκνό δάσος, που σε κάποια περισσότερο πρόσφορη εποχή θα ήταν πλούσιο σε χρώματα.